Gaddafi | Pilna potrzeba stabilności Afryki

24.06.2004 – Afryka doświadczyła końca ery bezpośredniego kolonializmu dzięki Ojcom Założycielom nowoczesnej Afryki. Ich ciągłe przywództwo pomogło skonsolidować niepodległość państw afrykańskich. Ich wysiłki doprowadziły również do powstania Organizacji Jedności Afrykańskiej.

Sukces, jaki osiągnęli, wynika z faktu, że nie objęli swoich stanowisk przywódczych ani nie utrzymywali ich w wyniku wyborów. Dlatego ich przywództwo nie było ograniczone cyklem wyborczym. Wręcz przeciwnie, ich ciągłe przywództwo opierało się na legitymacji wynikającej z całego życia walki.

Afrykańscy przywódcy wyzwolili swoje narody z jarzma kolonializmu i dominacji jego popleczników. Mocarstwa kolonialne spiskowały przeciwko nim, aby zakończyć ich przywództwo i przerwać program emancypacji. W ten sposób zostali obaleni Nkrumah i Keta. Lumumba został zamordowany.

Nastąpiła kolejna era – seria wojskowych zamachów stanu. Afryka straciła stabilność. Bezpieczeństwo reżimów wojskowych dominowało nad rozwojem społecznym i gospodarczym.

Trzecią erą w rozwoju politycznym Afryki jest okres wyborów wielopartyjnych. System ten został zaimportowany z kolonialnego Zachodu i narzucony Afrykanom jako warunek pomocy gospodarczej. W ten sposób Afryka ponownie znalazła się w stanie niestabilności. Wybory stały się kolejną formą zamachów stanu.

Jedyną różnicą jest to, że zamachy są wojskowe, a wybory mają charakter cywilny. W wyniku zasady rotacji władzy żaden przywódca polityczny nie był w stanie doprowadzić swojego programu rozwoju społeczno-gospodarczego do końca. Oczekiwanie na zakończenie mandatu stało się cechą charakterystyczną wybranych afrykańskich liderów politycznych.

Obecny etap buntów jest bezpośrednim skutkiem wyborów. Wybrani przywódcy są obalani przed końcem konstytucyjnego mandatu. Wyniki wyborów nie zawsze są akceptowane. W przypadku sporu o wyniki wyborów wybuchają problemy plemienne, regionalne i graniczne. Doświadczenia Liberii, Wybrzeża Kości Słoniowej, Sao Tome i Principe, Afryki Środkowej, Czadu, Sudanu i Algierii są tego przykładem.

Niektórzy przywódcy doszli do władzy w wyniku rewolucji lub wojen wyzwoleńczych.

Przyjęli rewolucyjne i postępowe programy zmiany oblicza społeczeństw afrykańskich. Gdy zostali wciągnięci w pułapkę narzuconej gry wyborów wielopartyjnych, ich kraje zostały pozbawione możliwości realizacji tych rewolucyjnych programów, ponieważ przywódcy tracili swoje stanowiska w wyborach. Przykłady są liczne, jak Zimbabwe, Mozambik, RPA, Namibia, Uganda, Etiopia, Erytrea, Burkina Faso i Senegal. Lista przywódców, którzy rzeczywiście chcieli osiągnąć poważny postęp, jest długa.

Afryka pilnie potrzebuje stabilności politycznej. Udowodniono bez cienia wątpliwości, że system rotacji władzy nie przyniósł i nie przyniesie pożądanej stabilności. Bez stabilności politycznej nie można wdrożyć żadnego strategicznego programu transformacji gospodarczej.

Wśród niezbędnych elementów stabilności są ciągła i stabilna rola przywództwa politycznego oraz istnienie politycznych, społecznych i prawnych ram odniesienia.

Świat zachodni cieszy się tymi elementami stabilności. Afryka naśladuje Zachód, podczas gdy poważnie brakuje jej tych elementów. Monarchie zachodnie nie sprawują rządów, lecz stanowią niezbędne ramy odniesienia, szczególnie w czasach kryzysu. Tam, gdzie takie monarchie nie istnieją, funkcję tę pełni konstytucyjna rama odniesienia, wyrażona w sądach konstytucyjnych lub najwyższych. Prawo gwarantuje pełne poszanowanie i przestrzeganie orzeczeń tych sądów. W Afryce nie ma takich instytucji. Tam, gdzie istnieją, są one obecne tylko z nazwy, a nie w rzeczywistości.

Afryka musi głęboko zastanowić się na wszystkich poziomach, aby znaleźć rozwiązanie dylematu stabilności i ram odniesienia.